Needcompany's nieuwe productie werd unaniem aangekondigd als een voorstelling die het vijftienjarige bestaan van het gezelschap rond Jan Lauwers moest vieren (DM 28/2). Het is dan ook een productie geworden die barstte van de referenties aan Lauwers' vroegere theaterwerk. Zo is er een danseres die net dezelfde positie aannam als de vrouw in Caligula (1997). Er is het bekende beeld van de opgestapelde vazen, het hoofddeksel dat belegd is met fruit. En er is een erg kort maar zeer letterlijk beeld uit Morning Song (1999), waarbij een danser het hoofd van een danseres op pointes tussen zijn handen geklemd houdt. Ook wat de verhouding tussen dans, theater en muziek betreft, roept deze voorstelling reminiscenties op aan Morning Song. Vooral de dansscènes zijn buitengewoon geraffineerd. Zo is er een zeer kort maar uiterst energiek duet dat zich afspeelt op de scheidslijn tussen scène en coulissen. Een letterlijk .marginale scène dus, en precies door die marginaliteit geeft ze aan hoe Lauwers' theatertaal functioneert: met weinig eenheid en heel veel gevoel voor het subtielste detail. Een versplinterde taal die het statuut van de waarneming en de rede voortdurend aan een kruisverhoor onderwerpt. De voorstelling is opgebouwd omtrent een schijnbaar dun verhaaltje over een man wiens vrouw om het leven kwam bij een ontploffing in een kebabshop, net voor de oorlog begon. Het is niet duidelijk of ze gestorven is door de ontploffing of door de eerste bomexplosie van de oorlog. Dat verhaal wordt tijdens de voorstelling vanuit verschillende perspectieven verteld. Wat overblijft is vooral een aanval op de rede van de toeschouwer, die al dan niet gewild op zoek gaat naar eenduidigheid en consistentie. Images of affection gaat over de lichtzinnige wijze waarop mensen met dood en geweld kunnen omspringen. Wanneer op de scène een 'Ievend' personage aan een 'dood' personage vraagt of hij niets mist nu hij dood is, antwoordt hij uiteindelijk: 'Jawel. Zakken in mijn broek. Het is een vreemd gevoel, zo zonder broekzakken.' Lauwers voert een queeste naar een bevreemdend maar bloedstollend evenwicht tussen het loodzware pessimisme van geweld, oorlog,ongeluk en de dood enerzijds, en de ondraaglijke lichtheid als antwoord op dat pessimisme anderzijds. Beide componenten zijn onafscheidelijk. Die tweestrijd wordt in Images of affection het best verduidelijkt aan de hand van het beeld van de konijnen. Het konijn staat voor de affectie uit de titel van het stuk. Maar de maskers van konijnenkoppen zijn gemaakt uit het bikkelharde materiaal waarmee ook kernkoppen en kogelvrije vesten worden gemaakt. Ook in dat opzicht heeft de dubbelzinnigheid de bovenhand. En zo is dit in elk detail een voorstelling over de leugen, het bedrog, de waarneming die ons bedot. Hou ervan, vertrouw het en laat het met rust, zo luidt de boutade uit boek Undergroud van Don DeLillo, die Lauwers als leidmotief voor deze voorstelling gekozen heeft. Wie deze weinig evidente houding tegenover zijn theater durft aan te nemen, ziet in dat het, ondanks alle fragmentatie, een bijzonder consequente vorm van theater maken is.