Veel glas, muzikale poëzie en de actuele thema's van deze wereld: het theatercollectief Needcompany komt met een uitbundige en verwarrende, maar ook heerlijke theateravond in de Maschinenhalle van de voormalige Zweckelmijn in Gladbeck.

Het grootste deel van de ruimte is een roterend frame vol bolvormige vazen uit glas. Het lijkt op een boom of op een zeemonster met tentakels, maar misschien zijn het ook wel de tranen van Allah, wie weet? 800 glazen bollen symboliseren de broosheid, de onbepaaldheid en de schoonheid waar het bij Needcompany altijd om draait.

Jan Lauwers bezocht Hebron en ontmoette er de laatste actieve glasblazer. Lauwers’ podia zijn altijd werk- en kunstruimtes met plaats voor het uitbundige, sprookjesachtige en onbegrijpelijke. Het persoonlijke steekt erboven uit. Daarom staat zijn hele familie op het podium: vrouw, dochter, zoon, neef. Ook de voormalige Israëlische soldaat Elik Niv, die Lauwers ooit ontmoette, komt met zijn eigen ongelooflijke verhaal in het spel: Elik was lid van een speciale eenheid die leden van de Hezbollah op een geheime missie in Libanon vermoordde. Nu is hij de - fictieve - grote liefde van Lauwers’ dochter Romy. Hij probeert het te maken als danser nadat hij gewond is geraakt. Moeder Grace Ellen Barkey ondervraagt hem meedogenloos over hoeveel mensen hij heeft gedood en wat hij daar van vond. De aanslagen in Brussel in 2016 spelen ook een belangrijke rol, mede omdat Lauwers en Needcompany in Molenbeek gevestigd zijn, waar de terroristen vandaan komen.

De hele wereld op het podium

Toch gaat het niet om politieke kunst, noch om het conflict in het Midden-Oosten, noch om religie. Het gaat over liefde en pijn, over lijden en kunst, over identiteit en de vraag wie welk verhaal kan vertellen. Of over een zelfportret van de kunstenaar als “chagrijnige oude man” op zoek naar zingeving en expressie. Lauwers zelf speelt slechts een marginale rol en laat zich door de grote en extreem aanwezige Benoît Gob belichamen. De kunstgeschiedenis dient als folie om sterke en in vergetelheid geraakte vrouwen zoals Camille Claudel of Artemisia Gentileschi, de “misbruikte muze”, erbij te halen. Een van de actrices verwondt zichzelf dus voortdurend - kunst is zoals de oorlog uit bloed gemaakt. Fantastische hoofdtooien passeren de revue, een muzikante verschijnt als grijze duif, een Amerikaan met bevertanden als een stem van politieke correctheid en rede.

Kunst en leven vervagen heel sterk en op zeer expliciete wijze: Gustave Courbets “Origine du Monde” - de foto van de naakte vrouwelijke onderbuik die een schandaal veroorzaakte - staat tegenover het binnenste van Romy's vagina, die ze op een onschuldige en poëtische manier verkent met een minicamera. Lauwers’ vrouw heeft voor het eerst buitenechtelijke seks via Tinder, een heerlijk ongemakkelijke scène waarin eindelijk wordt gespeeld.

Een poëtische beeldpuzzel

Lauwers’ eigenzinnige, uitbundige en voortdurend overbelaste kosmos van kunst en familie zou ook tot ergernis kunnen leiden. Uiteindelijk overheerst ook bij “All the good” de verbazing over hoeveel verhalen, chaos, kunst, en zelfs de wereld het stuk bevat en hoeveel echte vragen het oproept, gepaard gaande met een hoge entertainmentfactor en veel - vooral muzikale - poëzie. Deze manier om met de complexiteit van de wereld om te gaan creëert een grote, twee uur durende beeldpuzzel die kleurrijker tot uitdrukking brengt waar het leven om draait dan conceptuele kunst dat ooit zou kunnen. Aan het einde van het stuk haalt Lauwers er Rogier van der Weydens Kruisafneming, een beroemd 15de-eeuws werk, bij. De schilder, zo meent Lauwers, heeft zich ten dienste gesteld van iets dat zijn identiteit ver te boven gaat. Dat is waarschijnlijk de sleutel tot dit wilde, “grote” in de zeer ouderwetse zin, empathische en warme stuk.