Het nieuwe dansstuk van Needcompany, dat in première ging op de Ruhrtriennale, toont de wereld zoals ze is, zonder ze evenwel af te stoten. Een ernstig, onderhoudend, politiek en vooral geruststellend beeld.
“Hoe gek kan het basisidee voor een televisieserie zijn? Natuurlijk nooit even gek als het echte leven.” Met deze woorden vernietigde een recensent onlangs het idee dat de fantastische Netflix-serie “How to Sell Drugs Online (Fast)” gebaseerd was op een denkbeeldig verhaal. Een tiener had al wel degelijk miljoenen verdiend met een online drugshandel. De opmerkelijke taal van de serie kent geen medelijden voor tienerouders. “Expliciet” is een understatement voor de uitdrukkingen en benamingen van seksuele praktijken, die hier worden genoemd.
Toch werkt het helemaal niet weerzinwekkend, maar net geruststellend om te zien hoe ongestoord en onbeschadigd deze jongvolwassenen om kunnen met een wereld waar ze niet voor hebben gekozen. Een wereld waarin ouders elkaar toeschreeuwen, zichzelf en hun kinderen aan hun lot overlaten.
Klinkt dat als een moreel vingertje? Goed! Dat raakt het hart van het nieuwe, grote stuk van het in 1986 opgerichte Vlaamse Needcompany. “All the good” is een hybridestuk tussen acteren, dans, concert, installatie en lezing. Het is om twee redenen fantastischer, grappiger en bevrijdender dan “How to Sell Drugs”. Ten eerste: het gebeurt live. Live! Ten tweede zijn de volwassenen in "All the Good", dat nu in de Maschinenhalle Zweckel op de Ruhrtriennale in première is gegaan, geen zelf toegebrachte slachtoffers van de verveelde middenklasse, maar leiden ze ook iets dat de naam “leven” verdient. Als een moment met oude en jonge vrienden
Alles wat normaal gesproken de haren van het publiek recht doet staan spelen ook Jan Lauwers, auteur, regisseur en deze keer meer op de achtergrond staande acteur, en zijn partner Grace Ellen Barkey, kunstenares, choreografe en danseres, net als hun kinderen Victor Lauwers en Romy Louise Lauwers. Zij en andere uitzonderlijke medespelers leven zichzelf uit - of liever gezegd een fictieve versie van hun ongeremd liefdevolle en openhartige theaterfamilie - in een soort workshop of atelier. Een voormalig elitesoldaat van het Israëlische leger, de danser Elik Niv, neemt een speciale rol op zich als vriend van de dochter. Hij wordt met alle scherpte gevraagd hoe hij heeft kunnen moorden. Antwoord: onder andere door de taalkundige afstand tot de eigenlijke daad. Ze noemden het “oren verzamelen”.
In plaats van taboes wordt naaktheid twee uur lang op een speelse, tedere, gewelddadige en soms obscene manier weergegeven. Kinderen en ouders discussiëren over liefde en seksualiteit. Dit leidt tot een succesvolle overgang naar een nieuw niveau van familiale intimiteit. Militaire conflicten worden schijnbaar slechts toevallig besproken. Rogier van der Weydens Kruisafneming, geschilderd in de eerste helft van de 15de eeuw, wordt geïnterpreteerd als een zelfportret van een kunstenaar die zijn leven wijdt aan de kunst, die uitdrukking geeft aan het lijden van de wereld tot de uitputting toe. Kunst moet niet minder zijn dan dat, vindt Needcompany - vol met politiek, maar niet zo plat als politiek.
Een groot deel van de avond verloopt ernstig en heeft betrekking op vragen over onze relatie met de wereld. Er is echter ook plaats voor grappige, speelse en poëtische onzin. De composities van de charismatische muzikant Maarten Seghers vormen de avond tot een ritmisch en emotioneel geheel en begeleiden de interessante dansen. Het is een buitengewoon mooie ervaring om dit theater te beleven, het is als een etentje met oude en nieuwe vrienden, samen aan een grote tafel waarbij iedereen alles ter sprake brengt wat hen bezighoudt, ongeacht hoe gek of ongebruikelijk het klinkt. Je bent het niet eens met alles wat er gezegd wordt, maar je bent dankbaar dat je “Al het goede” samen kan delen.